به      پادشاه     ولایت     ارادتش     کی   بود
کسی   که   دغدغه اش   نان  گندم   ری بود

به    بزم    نور   و   صفا   ره   نمی برد  رندی
که همدم  شب   و  روزش  پیاله ی  می بود

نمی رسد    به     چمنزار     سبز   فروردین
دلی   که   وقف   نفسهای  آذر   و  دی بود

به   سوگ  شاه   شهیدان ، حسین ثارالله
روان    ز   دیده    مرا     اشکها    پیاپی  بود

سری  که سروری  هر   دو  عالمش   دادند
ز   دشت  ماریه   تا   شام   بر  سر  نی بود

نداد  جرعه ای   از  آب  دشمنش  هر  چند
که   رودهای   جهان   مَهر  مادر   وی  بود

شداهل بیت کسی تشنه  و گرسنه اسیر
که  بنده ی کرمش صد چو  حاتم طی بود

از  این حدیث گدازنده  روز  و شب دل من
گهی در آتش و گه گرم ناله چون نی بود.